آشنایی مرحله ای است که نمی توان به طور دقیق گفت از کی شروع می شود اما هر شناختی که شما از لحظه مطرح شدن پیشنهاد ازدواج تا لحظه زیر یک سقف رفتن به دست می آورید، در بحث آشنایی می گنجد. عمق گرفتن این آشنایی تا حد زیادی در گرو تحقیق، دقت در روحیات و پرسیدن به جای سوالات است.
بطور روزانه با مراجعه کنندگان جوان،یعنی دخترها و پسرهایی روبرو می‌‌شوم که مجردند و به ظاهر زندگی آرام و خوبی دارند اما به شدت ناامیدند و از زندگی مجردی خود می‌‌ترسند و نگران آینده هستند. از طرفی با خانم‌ها و آقایان زیادی مواجه می‌‌شوم که متاهل اند و به دنبال هر دستاویزی می‌‌گردند تا خود را از زندگی زناشویی سخت و طاقت فرسای خود رها کنند. از خود می‌‌پرسم حق با کدام دسته است؟ و همیشه به‌یک پاسخ می‌‌رسم. حق با هر دو گروه است. اما چرا؟ چون برای برخی از افراد، مجرد بودن به شدت مخرب و حتی افسرده کننده است و برای برخی دیگر متاهل بودن و البته برای هر دو گروه، افتادن در دام ازدواج‌های ناهماهنگ که بطور روزانه آنها را در معرض تخریب و حتی اختلالات جسمی‌‌و روانی قرار می‌‌دهد.
دختری هستم 21 ساله و ترم 5 دانشگاه، بعد از 4 ترم به ابراز علاقه مداوم یکی از همکلاسی‌هایم جواب مثبت دادم. از آنجائیکه هر دو شرایط ازدواج نداریم، قرار گذاشتیم تا اتمام دانشگاه صبر کرده و موضوع را از خانواده‌ها پنهان کنیم. من دختری مذهبی هستم و این اولین پسری است که رابطه دارم در این مدتی هم که باهم هستیم تقریبا علاقه‌مند شدم ولی در حدی نیست که نتوانم فراموشش کنم. یعنی ایشان خیلی بیشتر به من وابسته شده و دوستم دارد. جدیدا رفتارش خیلی صمیمی و راحت شده است. می‌خواهم بدانم در این رابطه که قصدمان ازدواج است از لحاظ نیازهای جنسی، چقدر می‌توانیم راحت باشیم؟ البته حضوری هیچ رابطه ای نداریم، حتی دست همدیگر را نیز نمی‌گیریم، ولی تلفنی یا از طریق اس ام اس چه؟
من 22 سال سن دارم و حدود 4 سال از نامزدی و ازدواجم می‌گذرد. در دوران مجردی خیلی محدود بودم و پدرم خیلی اذیتم می‌کرد؛ هیچ وقت اجازه بودن با دوستان را نداشتم همیشه مثل یک زندانی در خانه حبس می‌کرد. از نظر مالی اوضاع زیاد خوبی نداشتیم با هیچ پسری رابطه نداشتم و به قول معروف آفتاب و مهتاب ندیده بودم. اولین پسری که به خواستگاریم آمد اینقدر شیفته‌اش شدم که خیلی سریع قبول کردم. مسلما برای من که حتی با یک پسر هم رابطه نداشتم زیاد غیر معقول به نظر نمی‌آید. از طرفی از فقر خانه پدری و سختگیری‌های پدرم خسته شده بودم نمی‌دانم چرا فکر می‌کردم با ازدواج می‌توانم مشکلم را حل کنم. خلاصه اوایل همه چیز خوب بود از همسرم خواستم اجازه دهد درسم را ادامه داده و به دانشگاه بروم. الان حدود 2 سال است که دانشگاه می‌روم تازه فهمیدم چه اشتباه بزرگی کردم که ازدواج کردم تعریف از خود نباشد چهره زیبایی دارم و تا به حال توجه خیلی از پسرها را به خودم جلب کردم ولی همین که می‌گویم متاهل هستم خیلی تعجب می‌کنند به آزادی دوستام واقعا حسرت می‌خورم وقتی گروهی دختر وپسر را می‌بینم که با هم دوست هستند وگردش می‌روند یا وقتی دوستانم را می‌بینم که آزادند و هرجا دوست دارند می‌روند با هر کی دوست دارند دوست می‌شوند و وقتی خسته می‌شوند می‌روند سراغ یکی دیگر، از اینکه حماقت کردم و زود ازدواج کردم لجم می‌گیرد. خیلی وقتها هم پدرم را مقصر می‌دانم. همه‌اش به خاطر سخت گیریهای او بود. الان اصلا حال خوبی ندارم نه شوهرم را دوست دارم نه زندگیم را اما دلم نمی‌خواهد به شوهرم خیانت کنم، چون با پول او دانشگاه رفتم. طلاق هم نمی‌توانم بگیرم نه راه پس دارم نه پیش شما را بخدا بگوئید چیکار کنم؟
چند ماه است که خواهر بزرگترم ازدواج کرده است. فرزند آخر خانواده هستم و 30 ساله. دوست دارم زودتر ازدواج کنم ولی قسمت نمی‌شود می‌ترسم پیر شوم و مورد تمسخر و ترحم اطرافیان قرار بگیرم.
